Πάρνηθα : Επιτέλους, ανακάλυψαν τους «εμπρηστές»

Έλεγα ότι αυτή την φορά θα γλυτώναμε από τους (δήθεν) εμπρηστές που έβαλαν φωτιά στην Πάρνηθα (αλλά και στο Πήλιο και στην Αγιά, και...) αλλά που να την γλυτώσουμε... Αφού ανακοίνωσε επίσημα η Πυροσβεστική ότι η φωτιά στην Πάρνηθα ξεκίνησε από πυλώνα της ΔΕΗ κι αφού έχουμε και μία αξιόπιστη μαρτυρία (από την σοβαρή πολιτική συντάκτρια Κύρα Αδάμ της Ελευθερτυπίας) που έγινε σε χρόνο ανύποπτο, έρχεται τώρα η εξουσία να επινοήσει για μια ακόμα φορά τους... «εμπρηστές».

Πρόθυμοι συμπαραστάτες στην φιλότιμη προσπάθεια της εξουσίας να ανακαλύψει εμπρηστές (κι έτσι τάχαμου να καλύψει τις ευθύνες της) έρχονται πολλά ΜΜΕ, τα οποία άλλωστε συμμετέχουν στο κύκλωμα εξουσίας που ορίζει τις τύχες μας. Ο κόσμος δεν ξέρει αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η λογοκρισία (και αναγκαστικά η αυτολογοκρισία) αποτελεί καθημερινή πρακτική στα ΜΜΕ. Το 1993 είχαμε όλοι (πολίτες και δημοσιογράφοι) απηυδήσει από τις αρλούμπες περί εμπρηστών και «κύκλων ανωμαλίας», ήταν και περίοδος έντονης αντιπολίτευσης προς τον Μητσοτάκη από τον Αντρέα Παπανδρέου (που ετοιμαζόταν να ξαναέλθει στην εξουσία), η ηγεσία της Ελευθεροτυπίας έδωσε το πράσινο φως να γραφτούν μερικές αλήθειες για τους (ανύπαρκτους) εμπρηστές. Ανέλαβα το θέμα και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία δημοσιεύθηκε το σχετικό ρεπορτάζ υπό τύπον ανοιχτής επιστολής που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ας επανέλθουμε στην Πάρνηθα. Κι ας υποθέσουμε ότι υπήρξε εμπρησμός. Ε και;

Που ήταν οι δυνάμεις φύλαξης και επιτήρησης του μοναδικού δάσους της Αθήνας και του (μην το ξεχνάμε) εθνικού δρυμού, σε συνθήκες πολυήμερων πρωτοφανών θερμοκρασιών και πολυήμερης πρωτοφανούς ξηρότητας; Έλα ντε, που ήταν;

Που ήταν το σχέδιο αντιμετώπισης μιας πυρκαγιάς που μπορούσε να προέλθει από πολλές αιτίες; Έλα ντε, που ήταν;

Τα στοιχεία που έχω στο αρχείο μου από το υπουργείο Γεωργίας για τις δασικές πυρκαγιές είναι σχετικά παλιά, καλύπτουν την περίοδο 1968-1991, αλλά στατιστικά βγάζουν συμπεράσματα γιατί καλύπτουν μεγάλο διάστημα. Αποδεικύεται λοιπόν με βάση επίσημα στοιχεία ότι οι δασικές πυρκαγιές οφείλονται σε:

• Κεραυνούς, συνήθως από καλοκαιρινή θερμική καταιγίδα, δηλαδή μπουρίνι. Η μεγαλύτερη φωτιά που συνέβη ποτέ στο Αγιον Ορος (1990) οφειλόταν ακριβώς σε κεραυνό.
• Τυχαία γεγονότα, όπως βραχυκυκλώματα, σπινθήρες γεωργικών και άλλων μηχανημάτων, στραιωτικές βολές, κα.
• Αμέλειες (37%), όπως καύση αγρών, τσιγάρα, καύση σκουπιδιών, δραστηριότητα εργαζομένων στην ύπαιθρο, δραστηριότητα εκδρομέων και κυνηγών κλπ.
• Κακόβουλους εμπρησμούς, σε ποσοστό γύρω στο 30%, αλλά με την διαφορά ότι περίπου τα δύο τρίτα έχουν σχέεση με «βελτίωση βοσκότοπων», δηλαδή με τις φωτιές που βάζουν οι κτηνοτρόφοι.
• Άγνωστα αίτια (27%), στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το φαινόμενο της «αυτάναφλεξης» ιδιαίτερα των δασών με πεύκα. Δυστυχώς όμως η λεγόμενη αυτανάφλεξη έχει γίνει καραμέλα σε ένα μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας και το πιπίλισμά της μετά από κάθε μεγάλη πυρκαγιά δίνει άφεση αμαρτιών στις ευθύνες των κρατικών αρχών.

Εξετάζοντας το μέγεθος των εκτάσεων που κάηκαν σε σχέση με τη διαπιστωμένη αιτία, αποδεικνύεται ότι:

• 2 στα 100 στρέμματα καίγονται με υπαιτιότητα της ΔΕΗ.
• 8 στα 100 στρέμματα καίγονται από επέκταση της φωτιάς που μπαίνει σε σιτοκαλαμιές.

Επίσης:

• 2 στις 100 πυρκαγιές οφείλονται σε χρήση αγροτικών μηχανημάτων και σε εκρήξεις λατομείων.
• 12 στις 100 πυρκαγιές οφείλονται σε εκδρομείς και κυνηγούς, δηλαδή στα τσιγάρα που πετάνε και στις φωτιές που ανάβουν.
• Μερικές από τις καταστρεπτικότερες φωτιές στην Αττική, όπως στον Αυλώνα (Πάρνηθα κι εδώ), Μαρκόπουλο, Βάρη, Καπανδρίτι κλπ, οφείλονται σε σκουπιδότοπους.

Τελικά, δεν υπάρχουν εμπρηστές; Ασφαλώς και υπάρχουν. Μόνο που δεν πρέπει να τους αναζητήσουμε σε κατάσκοπους, πυρομανείς και «σχέδια ανωμαλίας» αλλά στα συμφέροντα πολλών τοπικών κοινωνιών, που θέλουν να μετατρέψουν τα δάση σε βοσκότοπους (κυρίως) και σε χωράφια. Αν τα πρώην δάση που έγιναν βοσκοτόπια και χωράφια αποκτήσουν και οικοπεδική αξία ακόμα καλύτερα. Να αναφέρω ένα παράδειγμα:

Το 1966 η τότε κυβέρνηση, με το πρόσχημα της αποκατάστασης ακτημόνων, χαρακτήρισε βοσκότοπους τεράστιες δασικές εκτάσεις στην Λάρυμνα, την Μαλεσίνα, την Αρκίτσα, το Σκορπονέρι, το Θεολόγο και τα Καμμένα Βούρλα. Λίγο μετά χαράχτηκε απο τα μέρη αυτά η εθνική οδός Αθηνών - Λαμίας (η παλιά περνούσε από Λιβαδειά και Μπράλο). Σήμερα τα δάση που το 1966 ονομάστηκαν... βοσκότοποι (και κάηκαν για "βελτίωση βοσκοτόπων") έχουν μετατραπεί σε οικόπεδα, εξοχικά και ξενοδοχεία και οι ακτήμονες (αν υπήρξαν) έχουν θησαυρίσει.

Εμπρηστές-κατάσκοποι και κύκλοι ανωμαλίας δεν υπάρχουν. Υπάρχουν τα συμφέροντα. Και υπάρχει επίσης η ένοχη σιωπή και η συνενοχή των κρατικών φορέων, των ΜΜΕ, των πολιτικών και των κομμάτων. Δηλαδή του συστήματος εξουσίας.

Πάρνηθας τέλος... Από δω και πέρα ανοίγουν δουλειές με φούντες στις βιομηχανίες που κάνουν νοβοπάν και σε όσους πουλάνε καυσόξυλα για το τζάκι.

Κι όσο για τους (δήθεν) εμπρηστές θα τους ανακαλύψουν πάλι στην επόμενη μεγάλη φωτιά. Το καλοκαίρι έχει ακόμα πολύ δρόμο... Ποιο δάσος, άραγε, να έχει σειρά;